۲۸ اسفند ۱۳۸۶

هي فلاني!



هي فلاني!
چه شده؟
       تا بحال آدم بي‌درد نديده اي؟
آري...
     اين منم، بي‌درد ِ غرق در درد.
آري...
    اين منم، آن كه درد را به بهانه اي كودكانه تنزل دادم.
آري...
    اين منم، كه بهانه ميگيرم.
هي فلاني!
        چه شده؟
             مگر تا‌بحال انساني كور نديده اي؟
                              انساني كه كوركورانه زندگي خود را هدر ميدهد!
آري...
 اين منم، كه خواسته يا ناخواسته در پي خواسته هاي پوچم!
                                                              اين منم كه ميخواهم.
                                                                      اين منم كه چه كودكانه ميخواهم.
هي فلاني!
        چه ايرادي دارد؟
                   عمرم را در پي خواسته اي دست نيافتني هدر دهم؟
آري...
     اين منم كه خواسته اي دارم كه ميخواهم به خواسته ام نرسم.
                                      اين منم كه ميدانم نبايد به خواسته ام برسم.
                                                                            ولي چه كودكانه ميخواهم.
هي فلاني!
      بس است ديگر...
              به دنبال كسي ديگر باش!
                                كه به بهانه هايش،
                                         كه به خواسته هايش،
                                                    كه به عشقش بخندي.
هي فلاني...

فرامرز... ديگه از 86 چيزي نمونده.


هیچ نظری موجود نیست: