۲۷ اسفند ۱۳۸۶

گنجشكك اشي مشي!


گنجشكك اشي مشي!         رو بوم خونمون نشين...
اين وسط‌ا رها ميشي،       شكار آدما ميشي...
شاعر ما رحم نداره،         نيازي به شرم نداره،
نديدي اون چيكارا كرد؟      چه جنگايي كه برپا كرد؟

اون جنگ بزرگرو كي ساخت؟       جايزرو كي بود كه باخت؟
كي اون وسط بايد مي‌مرد؟            كدوم جهان بايد مي‌برد؟
خرابي‌هارو كه ديدي...!               بد بختي هارو چشيدي؟

رستم دستان يادته؟             سپاه ايران يادته؟
ضحاك قاتل يادته؟              دشمن جاهل يادته؟
هدف اون جنگا چي بود؟      نقاش اون طرحا كي بود؟

راستي، شاعر اون حرفا كيه؟      ماييم يا اون كه يكيه؟
اصلا‍ً واسه كي شعر ميگه؟         واسه كي درد دل ميگه؟
شعرهاي اون پر از غمه...         دنياي اون پر ماتمه...

شاعر، هدف تو چيه؟          تفنگ تو رو به كيه؟
دنياي تو بلنديه؟ كوتاهيه؟    هواييه؟ زمينه؟
رو به هوا داره ميره،         سر از زمين در مياره...
تو اوج قدرت مي‌ميره،        تو بعد ظلمت مي‌مونه.
اوج و فرودش يه وجب،      سير و سكونش يه قدم.

گنجشك كه تو هوا مي‌رفت     رو بوم ما اومد نشست...

گنجشك تو از ماها نشو         زود از رو بوم ما پاشو...
گنجشك بهت توضيح دادم        راه هم بهت نشون دادم...
گفته بودم رها ميشي              شكار آدما ميشي...!
گنچشك تو هم فنا شدي         شكار آدما شدي...

يك عمر از تفكراتم... (فرامرز‍) ‍


هیچ نظری موجود نیست: