نه! من نميخواهم!

نه! من نميخواهم فقير ها پولدار بشن...
          نه! من نميخواهم اسير ها آزاد بشن...
             نه! من نميخواهم گرسنه ها سير بشن...
                   نه! من نميخواهم عاشق ها شاد بشن...
                         نه! من نميخواهم جنگل ها رها بشن...
                               نه! من نميخواهم دريا ها تميز بشن...
نه من نميخواهم؛ چون ميدانم كه غير ممكن است...
اگر بخواهم براي غير ممكني، كاري انجام دهم...
برايش دعا نمي كنم...

فرامرز-9 فروردين 87

دردا...

آي! دردا از منطقي كه راهكارش با دل هم‌آهنگ نيست.
                   اي دريغا از لحظاتي كه دل در هوايش آرام نيست.
                                    هان اي فلاني؛ سر صحبتم جز با يار نيست.
فغان از دردي كه درماني ندارد.
           هوار از رزمي كه پيروزي ندارد.
                           فرياد از غمي كه پاياني ندارد.

به انتظار چيزي نيستم!
             نميگويم چيزي نميخواهم.
                            فقط، زيرا اميدوار نيستم.
من كه ميدانم كه راهم پر از درد است!
                  راه من- هيهات- راهي ، نا امن است.
                                    ديگر اميدم را به كه بفروشم؟
                                             كه قيمتش- اي واي- تنها مايه ي ننگ است.

هي فلاني، به دنبال چه ميگردي؟
       دل‌نوشته هايم را بخوان؛ اما نفرينم نكن!
                         كه دل من- بي نفرين تو- سر به صحرا دارد.
                                       تو ديگر، صحراي ويران ِ اين دل غمگينم نباش.

فرامرز- 7 فروردين 1387

عيدي من به شما!

باز هم عيدي!
   باز هم شروع!
      باز هم ...
          باز هم ...
             باز هم ...
                 و باز هم !
باز هم نبودن عزيزان.
     باز هم بازي هاي معشوق.
                     باز هم آفرينش تكرار.
                                   و باز هم، تلاش!
باز هم نو شدن!
         باز هم بيداري.
                باز هم شكوفه هاي بهاري.
                                و باز هم باز شدن گل ها.
باز هم زمزمه و زاري ي زوال يافته اي  از زجر بيداري...
تا كي اين نو شدن هاي تكراري!
          تا كي اين نامفهوم گذر عمر!
               تا كي از نو تازه شدن ولي بهتر نشدن!
و اما عيدي من به شما...
                    يك عيدي تكراري!

فرامرز-6 فروردين 87

شادبادي براي عيد!

كسي، آيا راحت تر از مردن ِماهي هاي فروشي ي دم عيد، مردني را ديده؟
                                                            ماهي هايي كه حتي آمدن عيد را نديدند!
اي كه به انتظار مردن ِ هر سال نشستي، تا ورود سال جديد را خوش باشي...
عيدت شاد باد...

فرامرز- عيد 87

لحظه!

و اما اين بار آفرينش را فهميدم.
زماني كه گذران لحظه ها به يك ساعت در ثانيه رسيد
و الان كه مي‌نويسم، گذران لحظه، ثانيه براي ثانيه است.
در وقوع لحظه ها ما چقدر ضعيفيم...
در بهترين حالت، شكيبا مي شويم.

لحظه، مفهوم آفرينش است...
زيرا تمام آفرينش به لحظه اي بستگي دارد!
به آن لحظه،
كه
در لحظه
ثبت شوي.

غرق شويد در لحظه...

آن ها كه مي‌ميرند،
در لحظه مي‌ميرند...
و يا مي ميرند و دگرباره به دنيا مي‌آيند،
تا
در لحظه بميرند.

بميريد در لحظه.

فرامرز-2 فروردين 1387

براي بهار...

و يهاري ديگر...
        و بيداري مجدد طبيعت...
                      و گذر يك سال ديگر...
                                           و مرگ...

اي طبيعت، راحت بخواب.
              در بيداري حلوا پخش نمي‌كنند.
                      در بيداري چيزي جز عذاب آفرينش نيست.
                                                                     ما بيداريم.

شهر در امن و امان نيست
              فريب است كه جوانه مي‌زند.
                                  تو بخواب، ما بيداريم.

بيداري ما بس است.
اي طبيعت...
         دل به لالايي ي خدا بسپار
                           گول اين دنيا را نخور....
                                                     ما بيداريم.

اي طبيعت، بهار را به قصه ها بسپار
                            همچو فرشتگاني كه در آنجا خوابيدند

اي بهار
    آرام بخواب
            دنيا، همچنان زمستان است...

اي بهار
جوانه هايت را در پاييز قبل از زمستان از دست خواهي داد

اي بهار ِ من
           آرام بخواب
                      دنياي ما، بي لياقت است.
آرام بخواب...
         مبادا كه جوانه بزني!

فرامرز-بهار 87(نوروز)
دلم از همان روز نو گرفته است. واي به حالم تا روز آخر...

محكمه

تق...
تق...
تق...
متهم آزاد شد!
- اي متهم:‌آزادي برو.
+ به چه جرمي؟
- فقط آزادي.
+ چرا؟
- برو.
+ من بيگناهم!
- تو آزادي.
+ اين جزاي زيادي است بر بيگناهي من!
- تو آزادي...
+ من آزادم؟
- آري.
+ من بيگناهم.
- تو آزادي.
+ من آزادي را قبلا تحمل كرده ام...
+همان آزادي كه شما تعريفش كرديد!
+ ديگر سكوت را تحمل نميكنم.
+ اگر دگرباره پيش انسان ها بازم گردانيد به آن ها خواهم گفت معناي آزادي را كه شما برايشان تعريف كرده ايد.
- تو آزادي.
...


فرامرز- آخر اسفند 86

هي فلاني!

هي فلاني!
چه شده؟
       تا بحال آدم بي‌درد نديده اي؟
آري...
     اين منم، بي‌درد ِ غرق در درد.
آري...
    اين منم، آن كه درد را به بهانه اي كودكانه تنزل دادم.
آري...
    اين منم، كه بهانه ميگيرم.
هي فلاني!
        چه شده؟
             مگر تا‌بحال انساني كور نديده اي؟
                              انساني كه كوركورانه زندگي خود را هدر ميدهد!
آري...
 اين منم، كه خواسته يا ناخواسته در پي خواسته هاي پوچم!
                                                              اين منم كه ميخواهم.
                                                                      اين منم كه چه كودكانه ميخواهم.
هي فلاني!
        چه ايرادي دارد؟
                   عمرم را در پي خواسته اي دست نيافتني هدر دهم؟
آري...
     اين منم كه خواسته اي دارم كه ميخواهم به خواسته ام نرسم.
                                      اين منم كه ميدانم نبايد به خواسته ام برسم.
                                                                            ولي چه كودكانه ميخواهم.
هي فلاني!
      بس است ديگر...
              به دنبال كسي ديگر باش!
                                كه به بهانه هايش،
                                         كه به خواسته هايش،
                                                    كه به عشقش بخندي.
هي فلاني...

فرامرز... ديگه از 86 چيزي نمونده.

واي دلم!

از ناله دورم
            ولي
              واي دلم...
تفكراتم
    منطقم
         ولي
           واي دلم...
اگر اشتباهي
          اگر كوتاهي
                      ولي
                        واي دلم...
اگر واقعي
         اگر خواب
                   ولي
                     واي دلم...

"جز من اگرت عاشق شيداست بگو
ور ميل دلت به جانب ماست بگو
ور هيچ مرا در دل تو جاست بگو
هست بگو نيست بگو راست بگو"

مولاي من...
دل من جانب يار است
                      واي دلم...
دل من منكر يار است
                     واي دلم...
چه بگويم كه راست باشد؟
                            جز آن كه
                                  واي دلم...

فرامرز...

با من باش

مرا چيزي جز سياهي نيست!
                                با من باش.
مرا قدرتي براي خوبي، نيست!
                                با من باش.
تو را بامن عاقبت، خدا داند!
                                با من باش.
با من ِ نفرين شده دنيا كول‌بار تباهي است...
                                                 با من باش.
مرا دلبري، دل برد...

اي دل من
      با من باش.
             ميهمان باش
                      صاحب باش
                               با من باش.
تورا پيرهني سازم به قيمت دنياي خويش.
                                قيمت دنياي من هيچ نيست.
                                                            با من باش.
تورا آسمان ميبخشم.ـ
           آسمان به نام من نيست.
                                   با من باش.
بال هايم براي تو...
             بال هايي از جنس سنگ!
                                  كه سد پرواز است.
                                                    با من باش.
اگرت كسي ديگر هست...
                          مهم نيست!
                                   اي دل من
                                          با من باش.
تمامي زيبايي هاي دنيايم براي تو!
                           دست و دل باز نيستم!
                                      دنياي من زيبايي ندارد...
                                                                با من باش.
ثروتي دارم به اندازه فقر
                        همه براي تو
                                  با من باش.
چيزي نمانده
         نامانده هايم براي تو
                             با من باش.
قصر قصه، اسب سفيد، جادوي اميد.
                                      هيچ ندارم.
                                                 تنها تو
                                                     با من باش.
با من نميماني
               ميدانم
                  حق داري
                      خاطرات تورا
                                نگاه ميدارم
                                     آن را به تو نميدهم
                                                      با من باش.
.
.
.
همه چيز را نوشتم
             اما همه ي حرف دلم نبود...
                                      دل من ميگويد:
مهم نيست كه هيچ نيستم.
مهم نيست كه ارزشي ندارم.
مهم نيست كه بهتر از من هست.
با هركه هستي خوش باش...
ولي با من هم باش...

و اما-فرامرزـ آخر سال 86

بي هيچ مفهومي!

هيچ مفهومي ندارد.ـ
            حتي اگر زندگي كني.ـ
                       حتي اگر ارزشي داشته باشد.ـ
                                                حتي اگر بندگي كني.ـ
                                                            حتي اگر مرگ مارا بهتر.ـ
حتي اگر...ـ

بي‌شك اين را مي‌داني...ـ
             بي‌شك اين را شنيده اي...ـ
                         بي‌شك مفهوم هيچ را فهميده اي...ـ
و مي‌داني كه هيچ مفهومي نداشتن،ـ
                               دليل بر نبودن نيست.ـ
پس هست...ـ
         پس وجود دارد...ـ
و اما...ـ
    چه پست هست.ـ
                  و چه پست وجود دارد.ـ
اين بشر دوپا...ـ

هنوز هم -فرامرزـ

ندانستيم!

مانديم...
      و ماندنمان بهر چه بود!
                                   ندانستيم!

هستيم...
      و هستمان دردي است.
                     فايده ي درد چيست !
                                            ندانستيم!

بدي هست...
       گويند براي درك خوبي!
                          خوبي براي چه!
                                           ندانستيم.

مشكل اين است...
               دانستن را...
                            ندانستيم.

راستي!
     شايد جواب ها را بدانيم...
                              اما علت را...
                                           ندانستيم.

ـفرامرز- اسفند 86

ذهنم پراست از همه ها...

ذهنم پر است؛ پر از عذاب.
                  عذاب هر لحظه ي عمر
                                   عذاب هرچه بيخودي
                                                   عذاب روياهاي دور

ذهنم پر است از همه جا
                       از همه چيز
                                از همه ها...

رفتن و رفتن تا به كي؟
               تا به كي اين هدر شدن!
                                  هدر شدن، فنا شدن
                                            فناي روياها شدن!

فناي ما، زندگي نيست!
                فناي ما در خودمااست.
                                  ماايم تمام بيخودي.
                                               فناي ما، اميد مااست.

فرامرز-اسفند86

يكي بود يكي نبود !

يكي بود و يكي نبود،
              غير از خدا هيچ كس نبود.
يكي هست و يكي ديگه،
              غير از خدا هرچيز ديگه!
دنياي ما اينجوريه
           ياس و اميدِ خاليه.
شادي، هرقدر كه بخواي فراوونه
                       آزادي هست؛ اون گوشه توي زندونه.
                                                       ميتوني آزادش كني.
                                                                    علاف آدمهاش كني.
آزادي كه به درد نميخوره!
                    وقتي سر هر گذري، جبره كه تو چشم ميخوره.
آره؛ شادي فراوونه
            از اونجا كه به كار نمياد
                          حتي اگه مفت بخري...
                                             بازهم گرونه.
يادش بخير، اون زمونها
                پول بود تو فكر جوونها
                             اما توي اين زمونها
                                         حسرت شده حق اونها

حالا ببينها...
         اگه تونستيم زندگي كنيم!
                            نه پولي، نه شادي، نه آزادي...
                                        ديگه چيزي نميمونه؛ مشكل ديگه اي مگه داري؟
حالا هي بشين و غصه بخور
                       فندوق سربسته بخور
                                  حالا هي بشين و دعا بكن
                                                  اميدتو، حروم اين هوا بكن.

"نه اميدي- چه اميدي؟ به خدا حيف اميد!
نه چراغي- چه چراغي؟ چيز خوبي مي‌شه ديد؟
نه سلامي- چه سلامي؟ همه خون تشنه هم!
نه نشاطي- چه نشاطي؟ مگه راهش مي‌ده غم؟"

شاملو، كجايي كه ديگه
                 اين حرف ها خريدار نداره...
                                    هر كسي توي لونشون،
                                                   يدونه از اينها را داره !

اون قديمها هم كه ميگن همه ي چيزها خوب بودن...
ما چه ميدونيم؟ واسه ما، فقط تو قصه ها بودن.
قصه هاي ما اين روزها...
              قصه ديو و ددِ؛ نه حتي جن و پريا.
جن كدومه؟ كجان پريا؟
              اي بابا... ولش كن، دور از بلا !
فقط حرف، جنگِ و خون.
                    دروغ و مرگ آدمها.

ما كه شكايتي نداريم.
              عادت كرديم، ديگه راهي نداريم.
اميد هرگز نميميره...
                فقط كنج خونه افتاده جايي نميره.

اين بار كلاغ قصمون...
                رفت و به خونش هم رسيد.
                                       خونه كجا بود؟ اي بابا !
                                                       كلاغ به ويرونه رسيد.


فرامرز اسفند86

دلمان به شعورمان خوش است!

دلمان به شعورمان خوش است!ـ
                          شعورمان به چي خوش است؟ـ
بسوزد اين شعور كه انسان را سرگرم خود كرد...ـ
كه اگر نبود...ـ
          شايد آن موقع، اين شعورمندان غرق در غرور...ـ
                                                    به بيشعوري خود پي مي‌بردند !ـ

آي كه چه بگويم از اين دنياي پوچ !ـ
                              دنيايي كه حتي خوبي را نميفهمد...ـ
                                                 فهميدني كه حتي دنيا را نديد...ـ
                                                                       ديدني كه حيف شد...ـ
                                                                                 حيفي كه هستي شد...ـ
و ما به اين هستي مي‌باليم !ـ

فرامرز-3 اسفند- جمعه ساعت 6:03 صبح.ـ
سحرخيز نيستم... تا صبح با شب بودم.ـ

انعكاس عشق بر آسفالت.

به خدا قسم، كه تنهام...‍
                با وجود تمام كساني كه در اطرافم هستند!‍
                                         با وجود تمام آنها كه دوستشان دارم!‍
                                                                               ولي من تنهام.‍

تنهايي كلمه اي تكراري است...‍
                            پس بهتر كه بگويم تنهام!‍
                                         من تنها، تكراري از آفريده هاي ضعيفم.‍
آري... من... ضعيفم.‍
تنها به نگاهي، به چهره اي، به خنده اي دل دادم.‍
                                     كسي كه حتي نمي‌داند من هستم.‍
عشق الهي ندارم.‍
               رانده ي دربار الهم.‍
من مستم...‍
        نه مست باده و جامم.‍
                          من مست زيباييم...‍
اما تنها.‍

من غرق در افكار خودم هستم...‍
من مستم...‍
من كه مي‌دانم عشق، پوچ كلمه اي است براي دلخوشي...‍
من كه مي‌دانم فرشته را دوري از ديو صفت، بهتر...
من كه مي‌دانم و فريادم بلند كه ايكاش نمي‌دانستم...‍
من كه فكر مي‌كنم كه مي‌دانم، ديگر چرا عاشق شدم؟‍
من كه تنهام ديگر چرا عاشق شدم؟
من كه تنهايي را هديه اي از سوي آسمان مي دانستم چرا عاشق شدم؟‍

اما حيف كه خداي من در خاك است و شيطان در آسمان.
آري من...‍
آري من...‍
آري...‍
ولي، نه...‍
خير، من يك انسان كامل نيستم،‍
من كه حتي به چيز‌هايي كه مي‌دانم پايبند نيستم.‍
من كه مي‌دانم فايده اي ندارد چرا عاشق شدم؟‍‍

آيا كسي در تنهايي من سهيم است؟‍
آيا من، به آن كس كه در تنهايي من سهيم است، اهميتي مي‌دهم؟‍
و چه درديست عاشقي...‍
بخصوص براي من، كه هيچ وقت، عشق را قبول نكردم.‍
و براي من كه عشق را مبارزه مي‌كنم.‍
و براي من كه عشق را نمي‌خواهم.‍
به همان اله قسم كه عشق را نمي‌خواهم.
ولي عاشقم...‍
ميدانم بدون عشق زندگي محال است...‍
ميدانم.
اما با عشق زندگي...‍
مانند راه‌رفتن بر لبه پرتگاهيست...‍
كه دوست داري هر‌لحظه به اعماق پرتگاه سقوط كني!‍
اما جراتش را نداري!‍
پس چه بهتر كه بماني، بي عشق.‍
بمان و بسوز در عشقي كه معشوقش نمي‌داند...‍
واي بر من...‍
واي بر من...‍
واي بر من، اين مخلوق ضعيف!‍

تازگي، تنها نوشتن نجانم مي‌دهد...!‍
اما نوشتن مگر تواني دارد؟
كه اگر داشت...‍
خواننده مي‌فهميد كه من...‍
عاشقم!‍
ديگر طرح‌هايم...‍
ديگر نقاشي‌هايم...‍
ديگر هنرم...‍
به دادم نمي‌رسد...‍
آري منم آن رانده شده از دربار اله.‍

‍من نمي‌گويم كه بي فايده ام...‍‍
زيرا در آن صورت خود را انسان مي‌ناميدم.‍

بياييد قبول كنيم كه چه پست است اين عشق!‍
و از آن پست تر، من كه عاشق شدم.‍

شب نوشته-بهمن-86-فرامرز

آري، عشق من شبيه به همان انعكاس ابري قلبواره است؛ كه روي گودال آبي - كه بر اثر خرابي آسفالت خيابان بوجود آمده - افتاده است.‍‍ ـ
باران كجا بود؟ اين گند‌آب است.‍ـ‍ ـ

براي آخرين بار!

شب در گذرِ گاه گاه ِخود، به كسي نياز ندارد.ـ
من ديگر از اين منحوس واژهُ تكراري سخن نخواهم گفت...ـ
اين آخرين بار است كه از عشق مي‌گويم.ـ
بگذاريم بگندد در منجلاب خاموشش.ـ

كه آن است كه به ما نياز دارد؛ نه ما.ـ
من ديگر حتي براي فهماندن از آن سخن نمي‌رانم.ـ
بگذاريم بگذرد...ـ شايد بهتري جايگزين شد.ـ
بگذاريم بگندد در منجلاب خاموشش.ـ

فرامرز-تا هميشه

وقتي كه ميبيني ولي نميتوني كاري بكني !

خوبي ي مطلق هيچ دركي از بدي نداره...ـ
وقتي مي‌افته وسط بدي... نه ميتونه ماهيتش رو عوض كنه نه بدي را تبديل به خوبي كنه.ـ
نه... اون فقط ميبينه و نابود ميشه...ـ
-آيداـ

اين نقاشي بعد از خوندن نوشته بالا به ذهنم رسيد.ـ
تكنيك: نقاشي ديجيتال ـ
ابعاد: 5906 - 4294 پيكسل‌ـ
سال: 1386-اسفند.ـ

با شما هستم! آري شما...

با شما هستم... آري شما!ـ
              شما كه بيداريتان به زور قهوه است و خوابتان به قرص.ـ
اين منم...ـ
     براي من فيلم در نياريد...ـ
                          من شمارا مي‌شناسم.ـ
                                      شما كه غصه ي نان نداريد
                                                     نفرين آفرينش بر شما باد.ـ

آري تند مي‌گويم.ـ
         شمشيرم از رو بسته شده.ـ
اگر جنگ مي‌خواهيد...ـ
                          هستم.ـ
اگر خونريزي مي‌خواهيد...ـ
                            دروغ است.ـ
كه توانش را نداريد.ـ
اگر ناراضي هستيد...ـ
                 حق شما است هرچه بدي...ـ
آري اين منم و مي‌دانم از حرف هايم خسته شده ايد.ـ
اما بازهم بشنويد.ـ
...

دلم از هيچ گرفته... ـفرامرز-بازشب نوشته.ـ اسفند 86

قصه شهر خاكستر

دارم كم كم ته ذهنم را ميبينم.
تفكراتم داره به ته ديگ ميخوره
ذهنم كه مشغول ميشه.
ديگه راهي براي نجاتم نميمونه.
ذهنم مشغول چيزي شده.
                      پس ديگه راهي براي نجات نيست.
فقط بايد بگم؛
        چون، ديگه راهي ندارم.

قصه از كجا شروع شد!
                        خوب يادمه!

قصه شهر خاكستر...
دلها مردن
هوا خسته
راهي نداره
درها بسته
همه سنگي
دل شكسته
خوبي كجا بود!
خوش باش با غصه...
گنجشكك اشي مشي...
راحت بشين، رنگ نداريم.
اينجا ديگه...
ما، حوض آهنگ نداريم.
تموم شدش هرچي كه بود.
از خوبي و جشن و سرود.
آخه ميگن گناه داره.
هزار و يك جزا داره.
زيبايي جاش تو چادره
چادرِ ِ زيبا كلكه...ـ
ميگن زيبايي كفاره داره
ديدنش! اي واي! بدِ كه...
كسي اگه عاشق بشه...
بايد كه امضاء بكنه
عشقش رو توي لونشون
زير كفن، حاشا بكنه.
كسي اگه بفهمه
كه زيبايي يك نعمته...
از كجا ميخواد بياره؟
زيبايي آخه...

اما بگم از ديو هاي اين شهر خاكستر...
عمو زنجيرباف...
زنجيرشونو بافتي؟
جسدشون را...
پشت كوه انداختي؟
عمو زنجيرباف...
زنجير سخت‌تري بباف...
زنجيرِ سخت تر بهتره
براي ما كه زشتيم.
زيبايي را ميكُشتيم.
زنجير مثل يك ديواره
زيبايي را بر ميداره...
ميبره و رسوا ميكنه
زندونيه دنيا ميكنه.
عمو زنجير باف...
ميدوني كه زيبايي بده!
آفَتِ هرچي آفَته.
ما ديو هارا نگاه كن
ديو ها كه زيبا نمشن
از غصه آزاد نميشن.
غصه ي ما صواب داره
غصه آخه...

آره ... ميگفتم. اين شهر خاكستر...
هنرمند هم داره.
اونا همش دارن ميگن:

زيبايي را آزاد ميكنيم
آزادي رو برپا ميكنيم.
دنيا را ما ميگرديم
تا ديو هارا ببنديم.
ديو ها بايد بسته باشن
اسير و دل‌خسته باشن.
خدا؛ خدا؛ خداي ما...
كمكي كن به حال ما.

اما كو حركتي؟
اونا فقط ميگن... ولي انجام نميدن.
آخه اونها هم ...
از ديو ها گذران زندگي ميگيرن!

شهر خاكستر اون دورهاست...
اگه گذرت اونوري افتاد...
مواظب باش.
نكنه اونجا ...
تو صورت كسي...
بخندي!

فرامرز- خاكستر نوشته- يكشنبه 5بهمن86

يك سوال!

هان، شما كه مي‌فهميد حرف مرا !
هان، شما كه زنده ايد در اين دنيا !
                                 آيا من خوابم؟

گفته بودند كه رويا زيبا، كابوس زشت...
                                     و دنيا واقعي است...
                                                          آيا من بيدارم؟

تا ديروز، رويا تنها در خواب بود...
                                     ولي بيداري...
آري، بيداري چيزي جز ولگردي سگي در خرابه هاي صاحبش نبود.
سگي كه پارس مي‌كرد و تلاش تا شايد بهتر شود؛ بيداريش.
                                                          يا اميد بدان كه بدتر نشود؛بيداريش.

من ديشب خواب راحتي نداشتم.
من كه به دنبال رويا بودم در خواب.
                             ديشب خواب راحتي نداشتم.
من كه حتي از كابوس هم بدم نمي‌آيد...
                            ديشب خواب راحتي نداشتم...

آري از كابوس بدم نمي‌آيد.
                 ديگر به اين دنيا عادت كرده ام.

و اما ديروز...
            من ديروز روياهايي ديدم.

مثلا فرشته اي كه طرح مي‌بست.
يا، ديو هايي كه پول مي‌گرفتند و بار جابجا مي‌كردند.
يا خانه هايي كه با پرتاب شانس مي‌بردم.

اما در خواب...
          همه‌چيز واقعي بود...
                       انسان ها عذاب مي‌كشيدند.
                                       خدايان خودشان را مخفي مي‌كردند.
                                                             فرشته ها در داستان ها بودند.
ماهي ها حتي، از كشيدن نفس در هواي آزاد منع شده بودند.
من ديشب خواب خوشي نداشتم.

خواب من درحال نابود شدن است.
نه، قصه نمي‌بافم.
خواب من دارد از خواب بيدار مي‌شود.
آخرين بار كه خواب ديدم...
                          خواب همين دنيا بود.

آري خودش است.
همه اين اتفاق ها زماني شروع شد...
                                كه اولين روياي خود را...
                                                        در بيداري ديدم.
در اين دنيا ديدم.
و خواب هايم نابود شد.
نفرين بر اين دنيا.
                كه حتي چشم ديدن روياي مرا ندارد.


فرامرز-بيدار نوشته-شنبه-4 اسفند 86

فرشته!

سياهي، زيبايي ي خود را به رخ جهان كشيده بود.‍
تنها ماه، همچون فيلي دماغ افتاده، در آسمان، خودنمايي مي‌كرد.‍
ماه، زيبا، اما، خودخواه است!‍
                حتي خورشيد هم در مقابل زيبايي ي شب،‍
                                                   دلربايي را براي فردا مي‌گذارد.‍
شب بود
اين تنگ بي ماهي با گندآب درون خود پر بود.‍
                                                 بي هيچ اميدي!‍
دلتنگي ي من، چون خرابه اي مي‌ماند.‍‍..‍
                                      در حسرت ساخته شدن...‍
اما كجااست بهانه اي براي ساختن؟
...

دلم در مقابل اتفاق آن شب ارزشي ندارد...‍
                                         پس چه بيهوده است...
از اين تنگ پر از گندآب گم شده در ويرانه اي از ياد رفته،
                                                                 سخن راندن...
شب بود...‍
و من شب را بر پشت لاكپشتي بي تجره سپري مي‌كردم.‍
                             بوسه نسيمي را ناگاه بر گونه خود فهميدم!
واي، چه گوارا لحظه اي بود... ـ
نسيمي كه از حركت مواج زيبايي در هوا به وجود آمده بود... ـ
                                                             آري، حركتي مواج... ـ
تلالو ي انعكاس طلايي نور نقره اي ماه...‍ ـ
                                              پروازي آرام... ـ
تا به حال، صفت زيبايي را، اين چنين زيبا، در نيافته بودم! ـ
                                                            شبيه به پروانه اي بود. ـ
نوري كه ماه را روشن مي‌كرد... ـ
                         دگرباره رنگ خورشيد به خود گرفته.... ـ
                                                           از لابلاي پيچش موهايش... ـ
                                                                             به سوي من مي آمد... ـ
با بال‌هايش آزادي را ياد آور بود. ـ
من جامي نداشتم... ـ
              باده اي ننوشيده بودم... ـ
                              اما، مستي را در لحظه لحظه ي رگ‌هايم حس مي‌كردم. ـ
شبيه به معشوقي بود. ـ
او از لطافت سرشار...‍ ـ
زيبايي ظاهريش تنها اشاره اي از درونش بود. ـ
                                                آزادي را شبيه بود. ـ
آغوشش را آرزو كردم... ـ
                    گويي آرزويم را شنيده... ـ
                                         به گرمي پاسخ گفت... ـ
در آغوشم كه آمد... ـ
خود را، پدري فرض كردم كه جگرگوشه ام را در بغل دارم. ـ
چرا اين فرشته ي به اين زيبايي، در آغوش من بود؟ ـ
من كه قبلا مي‌دانستم فرشته را بايد، دوري از ديو صفت! ـ
اما ديگر بيهوده بود... ـ
                    عقل را توان زور آزمايي با قلب نبود. ـ
با معصوميتي آشكار در آغوشم گرم گرفته بود... ـ
گويي هزاران هزار سال است كه اين عشق قدمت دارد. ـ
من اما ديگر... ـ
          آن تنگ بي ماهي نبودم... ـ
چه زيبا ماهي ي دلربايي درون من آرميده بود. ـ
ويراني هاي وجودم-ناگاه- موزه اي شده بود... ـ
                                        كه بينندگان به تحسينش مي آمدند... ـ
من اما ديگر... ـ
             بيهوده نبودم. ـ
آن فرشته اما... ـ
           هنوز با من است. ‍ـ
                       هنوز در لحظه هاي من جاي دارد.‍ ـ
من اما...‍ ـ
      چه فراموش‌كار...‍ ـ
من اما...‍ ـ
       چه پليد...‍ ـ
من اما...‍ ـ
      چه پست...‍ ـ
من اما...‍ ـ
       ديگر فرشته را نمي‌بينم...‍ ـ


فرامرز-شب-بهمن-1386 ـ

نقاشيم تقديم به فرشته صفتي كه فرشته اي را به من سپرد...‍ ـ

گنجشكك اشي مشي!

گنجشكك اشي مشي!         رو بوم خونمون نشين...
اين وسط‌ا رها ميشي،       شكار آدما ميشي...
شاعر ما رحم نداره،         نيازي به شرم نداره،
نديدي اون چيكارا كرد؟      چه جنگايي كه برپا كرد؟

اون جنگ بزرگرو كي ساخت؟       جايزرو كي بود كه باخت؟
كي اون وسط بايد مي‌مرد؟            كدوم جهان بايد مي‌برد؟
خرابي‌هارو كه ديدي...!               بد بختي هارو چشيدي؟

رستم دستان يادته؟             سپاه ايران يادته؟
ضحاك قاتل يادته؟              دشمن جاهل يادته؟
هدف اون جنگا چي بود؟      نقاش اون طرحا كي بود؟

راستي، شاعر اون حرفا كيه؟      ماييم يا اون كه يكيه؟
اصلا‍ً واسه كي شعر ميگه؟         واسه كي درد دل ميگه؟
شعرهاي اون پر از غمه...         دنياي اون پر ماتمه...

شاعر، هدف تو چيه؟          تفنگ تو رو به كيه؟
دنياي تو بلنديه؟ كوتاهيه؟    هواييه؟ زمينه؟
رو به هوا داره ميره،         سر از زمين در مياره...
تو اوج قدرت مي‌ميره،        تو بعد ظلمت مي‌مونه.
اوج و فرودش يه وجب،      سير و سكونش يه قدم.

گنجشك كه تو هوا مي‌رفت     رو بوم ما اومد نشست...

گنجشك تو از ماها نشو         زود از رو بوم ما پاشو...
گنجشك بهت توضيح دادم        راه هم بهت نشون دادم...
گفته بودم رها ميشي              شكار آدما ميشي...!
گنچشك تو هم فنا شدي         شكار آدما شدي...

يك عمر از تفكراتم... (فرامرز‍) ‍

آرزو هايي براي هيچ!

آرزو هايي براي هيچ...
             اين درد ديگر توانم را بريده...!
                                     هواي تاره دلم مي‌خواهد.‍

آيا كسي در سكوت من سهيم است؟
هرچه كردم در آرزوي بودن، كسي‌را به تصديق خود نيافتم.‍
                                                                 اگر هم بود...‍
                                                                                راندم!
چه چرند مي‌گويم!‍
               چه چرند خطوطي را بر سفيدي كاغذ ثبت مي‌كنم...‍
                                             در آرزوي دوستي با سفيدي كاغذ!‍
افسوس كه فايده اش تنها...‍
                   لكه سياهي است بر سفيدي كاغذ!‍
من فرشته مي‌خواهم !‍
                  فرشته اما، هرچه از ديوصفت دورتر، بهتر.‍

آرزوهايي براي هيچ...!‍
آرزوهايي از آدمي هيچ...!‍
آرزوهايي هرچند...هيچ!‍


(فرامرز)‍

منم... آي... منم!

منم!... آي... منم!
             اين كه در گوش تو مي‌خوانم تمامي افسوس هاي زندگي تو را...
منم،... آي... منم!
                آن كه وجود خوشي هاي بربادرفته‌ات را افسوس مي‌خورم...
اي ضعيف! ...
         اي نهفته در اميد هاي واهي...
                                   اي بي‌مايه، انسان !
                                                 اي شرم هستي...!
اي آن‌كه لجن را در لحظه لحظه هايت مي‌كاري... ـ
و تنها با نگاهي سرد و غني از فايده هاي پوچ از كنارش مي‌گذري...
                                                       آري اين منم كه در ذهن تو مي‌گويم!
اي چون تو هزاران هزار... ـ
               اي چون تو تمام آن ها كه زندگي كردند و نفهميدند!
                                                             كه ايراد اين آفرينش...
                                                                            تنها خلق انسان بود...
انساني چون تو...
با تو ‌ام .... آي ... تو....
اي كه نابودي لحظه هايت ، دودي است كه از سر كنده اي سوخته به هوا مي‌رود.

...
صداي باران مي آيد...
                     دود كنده اي سوخته...
                                فرشته اي كه به هوا مي‌رود...
‍                                                    شيطاني كه هرگز نبوده...
اين منم نه هيچ‌يك از آن‌ها كه تو گفتي...

(فرامرز)

مترسك- من- بترسك

مترسكي كه ايستاده بودـ
                        با تمام اميدش،‍
                          با فكري نه چندان خوش.‍       
تنها خواسته اش شادي صاحبش.‍
                   صاحبي كه اورا نمي دانست.‍
                                         صاحبي كه هرز گاهي چند.‍‍
                                                          او را سر پا نگاه مي‌داشت.‍
او فكر مي‌كرد كه تا او هست.‍
                            مزرعه هست.‍
اما چه تلخ بود فهميدن
                       فهميدني كه بودن مزرعه را دليل بر بودن او ميدانست.‍
پس او ارزشي نداشت به تنهايي!ـ
                     تنهايي كه اورا تنها مترسكي ايستاده مي ديدند در برابر.‍
خواست كه ديگر نباشد...
              ولي خواستتني در كار نبود، هرچه بود اجبار بود.
                                                                   اجباري بدليل خوبي
                                   خوبي اي كه حتي او آن‌را خوبي نمي‌دانست.‍
دوست او كلاغ بود.‍
              كلاغي كه او براي دشمنيش آفريده شده بود.‍
                                ولي كلاغ تنها دليل بودن او بود نه حتي مزرعه.
...
ولي در نهايت او توانست.‍
                       تمام كردن را توانست.‍
در روزي بهاري كه تنها اسمش بهار بود، توانست در پاييز.‍
حرف خود را گفت:
             به كوردكي خرد.
                          كودك اما نتوانست...
كودك بودن را دوست داشت.
                     او كودك بود... اجبار را نمي‌‌دانست.‍
                            هرچه بود بودن يا نبودن بود و تنها مسئله اين بود.‍
ولي مترسك كه اميدش.‍
                    تمام شدن بود،‍
                                  اما ماند...‍
با تمامي غمي كه در دل از آفرينش خود براي راندن داشت.‍
مترسك ماند تا كشاورز،‍
                  مترسكي ديگر ساخت.‍‍
                                        و او ديگر
نماند...‍

‍(فرامرز)

گل من.

گل من از من هم به من بدبين تره.‍
گل من از تو هم براي من توهم دوستي مي سازه.‍‍‍
گل من آي گل من، من چه كردم كه تو مرا از من جدا كردي؟
گل من آي گل من!‍ـ
گل من، خوبيش اينه كه واقعي نيست.‍
                               اگه بود اونم ميفهميد كه خالقش چه موجود بدرد نخوريه
                                                               همونطور كه همه اطرافيانم به زودي اين را مي فهمن... ‍
اگه تا الان نفهميده باشن.‍

يه اشتباه كردم كه اشتباها درست ازآب در اومد...‍
  ولي دو صد هزار افسوس كه اين دفعه رو ميخواستم اشتباه كنم و نتيجه اش را ببينم... ولي ديگه ديره!!!
افسوس .