قصه ي يك مرد...

براي اين دل ِدنيا زده ديگر
                          لبخند و اشك
                                 دلشوره اي دلربا در دل دنيا نيست...
حال ِقصه اگر داري، گويمت...
                         قصه ي آدمي سرگشته
                                      قصه اي خيالي شايد
                                                        اما حقيقت...
قصه اي تكراري
          قصه اي، اي واي...
                  قصه ي يك مرد، جانا، قصه يك مرد...
قصه پهلواني ها
          قصه ي مردانگي ها
                         اما نه عزيزم، هيچ يك از اين ها...
قصه دلدادگي ها
        قصه آن كه فكر  ميكرد آزاد است...
                                قصه آن كه از دنيا فقط نبودن، برايش  كافي بود
                                                                     اما چه شد؟ من ندانستم.

بشنو قصه را اگر حوصله ات هنوز با من است...

ديد آن كس را كه نبايد ميديد
                             مرد قصه ي ما...
شادابي لحظه را  به شور ِشراره ي رخساري شناخت
                                                         سرابي بود شايد...
سراب اما، سرشار از  ساز و سرور و سرافرازي...
لحظات مرد قصه ي ما پر شد از آن سراب...
مرد قصه ماند مبهوت از ماجراي مستي خود در مرواريد ميان مژگانش.

سراب قصه فرشته اي بود شايد.
                  فرشته پاي كوبان در روح فسرده ي مرد فرو ميرفت...
مرد قصه اما ميدانست اين تنها سرابي ست واهي...
شادي و شور لحظه را، مرد قصه، در قفسه ي روح خود رها كرد و رفت...
...

گذشت
    تا گذر ايام
             روزي دوباره
                          چشمان مرد قصه را
                                            با سراب نوازش داد...
آري سراب همان سراب بود...
                      مرد اما اين بار طاقتش كمتر...
                                    مرد افسرده اما اين بار ضعيفتر...
گذر لحظه براي مرد، آوازي دلنواز از زيبارويي آسماني در باغي بهشتي شد...
مرد، ديگر ديروز را داغ زد و ديار دوستي را در قاب ديدگانش دواند.
آن دوستي
       براي دل افسرده ي مرد
                         دلي كه داغ دنيا را ديده بود
                                          دلي كه دل از دنيا بريده بود
                                               معجزه اي باورنكردني به حساب مي آمد...
آري، معجزه اي باور نكردني
اين بار هم، مرد معجزه را باور نكرد...
...

مردي كه زيبايي دنيا را ديده بود
                       و زشتي هاي دنيا را چشيده بود...
مردي كه خود را نفرين شده  ميدانست
                         نفرين شده اي كه تنها راه رهايي از نفرينش
                                                                        تنهايي بود...
مرد، تنها، در تنهاييش، گذر عمر را
                             با، پيشرفتي خرد از زيبايي ها
                                                             پر ميكرد...
مرد فهميده بود
          كه زيبايي ها براي او آفريده  نشده اند...
                            و او تنها، واسطه اي شده براي خلق زيبايي ها.

سومين بار را ديگر
              مرد را طاقت تحمل نماند...
                                  مرد، دل را، به  فرشته سپرد...
سومين بار، كه مرد
               سراب فرشته را ديد
                               دل خود را از كف داد
                                     و فرشته را به جايش در تهيگاه سينه گذاشت...
واي كه ديگر دنيا، آن دنياي ديروزهاي خسته نبود
                                 زيبايي ها ديگر به خدمت مرد آمده بودند.
درختان در تمناي ديدن مرد سر سجده فرود مي‌آوردند...
انسان ها مرد را
      قهرماني پيروز از ميدان زندگي ميدانستند...
مرد آزادي را تجربه ميكرد...
اين فرشته بود كه بجاي قلب در سينه ي مرد
                                        حيات را در بدن او مي افشاند...
مرد قصه ي ما غصه  ي حقيقت دنيا را از ياد برده بود...

فرشته ديگر سراب نبود...
                         فرشته بود.
                               و در وجود مرد ريشه دوانده بود...
مرد آنچنان غرق در لذت و آفرينش
                                 كه نفرينش را فراموش كرد...
...

اما نفرين همچنان در سرنوشت مرد، حك شده، مانده بود...
نفرين
   بار ديگر
         زبان مرد را به گفتن تلخي هاي دنيا مسموم كرد...
نفرين
   بار ديگر
         جدايي را در چشمان مرد، آبياري كرد...
نفرين
    در دل مرد
           اي واي...
                 در دل مرد
                         نيرنگي در كار كرد...
...

و نيرنگش اين بود
                زبان فرشته را به گفتن جمله اي مرگبار
                                                        آغشته كرد...
...


حال اين مرد غمزده...
           مردي كه شادي را چشيده
                          و ديگر، بدون شادي زندگي برايش
                                     عذاب هر لحظه دوري آن فرشته شده...
در كنج ظلمت اين دنياي حسود 
                           سوالش را ازضجه هاي هر شبش ميپرسد...
                                                                  نشسته و ميپرسد:
                                              سوالش را از خودش ميپرسد
                                                     كه بيدل در گوشه اي كز كرده...
و سوالش اين است:
                از من كه دنيا را براي او ميخواستم...
                                  فرشته چرا خواست كه دوستش نداشته باشم؟

                                                   
     

                                 
                                                     

تفكرات يك گياه كوچك...

فكر كنم ميدانم يك گياه كوچك در يك منطقه پرت كوهستاني به چه فكر ميكند!...
    به اين كه روزي فرارسد تا يك عابر خوشحال گذرش به سمت گياه افتد و تا به گياه برسد به آن خيره شود و از كمال و زيبايي آن تعريف كند؛ تا كولبار تنهايي را از دوش گياه بتكاند...  
    ويا اين كه  رشد كند و بزرگ شود؛ به بزرگي تك درختي كه از سال ها پيش جلوي رويش ايستاده و خيلي وقت ها جلوي خورشيد را هم گرفته...
   اما نه عزيزم... بگذار برايت بگويم كه فكر گياه را چه چيزي به خود مشغول كرده... به اين كه بالاخره كي، يك عابر خسته، از آنجا رد مي‌شود و بدون هيچ توجهي گياه را زير پايش له ميكند و ميگذرد...

فرامرز 26 ارديبهشت 1387 بعد از يك پياده روي در كوه...

اعتراف

ميخواهم اعتراف كنم اي گل من
                          گند زدم اين بار، تو ببخش گناه من
چه ميدانستم كه آخر اين چنين
                         دست من باز و رسوا ميشود اين دل من
گند‌آب اين جان به لب رسيده ام
                         آشفته ي ديدار تو در رزم با شب‌هاي من
كوبنده تر از هر زخمي كه در جانم خليد
                         ناز نگاهت رخنه كرد در روح سرگردان من
گويي نبودم، با ديدنت من، من شدم
                         من ديدمت، ديدت به ديدم بسته شد، اي واي  ِ من
شايد رها بودم، چشمانت به زندانم نهاد
                         ديدم در اين زندان، زاري  ِ هجران را در دل ِمن
نبودم اين چنين. چون و چرايي داشتم
                        چون و چرا را چال كردم و عشق بر‌افراشتم
نميتوانم گويمت با شعر اسرار دل
                       اصرار من اين است: جاودانه باش اي ناز ِمن
آري اي گل، به تو ميگويم راز
                       راز ِآغاززيباي نا معلوم پايان ِمن
عاقبت ِ اين راز، هرچه هست، باشد.
                       باش، اما بودنم نيست در دستان من
من هيچ نيستم و تو نيك ميداني
                       پس تو ببخشا اين چنين دوست داشتن هاي من
من از تو هيچ نميخواهم گلم.
                       تو نباش آگه از اين ويران دل ِشيداي من
زين پيش چه مضحك بود دلدادگي
                      چرخ گردون چه كرد بامن؟ خنده بر من حقت است، دلدار ِمن
دست من نيست يارا، دست من نيست
                      تو ببخش زيبا، تو ببخشا اين گناه من.
هي فلاني كه ميخواني دل نوشته هاي مرا
                      بشنو اما فاش مكن اسرار من، اصرار من.

احساس و عاطفه و عشق و دوستي به همان اندازه كه نياز انسان هستند براي انسان  ضرر دارند...
در نتيجه، بود و نبودشان فرقي ندارد... همان بهتر كه نباشند...




فرامرز-ارديبهشت   1387 

اي مهربان ِ ظالم

حتي مترسك، اين روز ها
                     از من ِضايع بهتر است.
رهايي ي من از همه
                    تنها اميد ِماندن است.
نتيجه ي اين زندگي
                   ماندن و غصه خوردن است.


جدال من با دل من
                  عشوه ي  دلدار، غصه ي من


من نميدانم، نميتوانم
                  نميخواهم، اما چاره اي ندارم


غصه دلدادگي ها
                  قصه مردونگي ها
آي دردا، دردا از اين ضعف ها
                  آي دردا، دردا از همه ها.


چيزي براي حاشا ندارم
                  اي مهربان ظالم، قدرت تماشا ندارم!
...