توي ذهنم پر حرفه...
پر حرف هاي گلايه...
پر حرف هاي نگفته...
پر خواهش نوازش...
توي چشمام پر اشكه
اما آرزوي گريه...
اما آرزوي ديدن...
ديدن اوني كه دوره...
لبهاي من، عاشق گفتن...
گفتن دردي كه دارن...
گفتن حرف هاي تكرار...
بوسه اي از لب ِ بودن...
بعد اون عشقي كه رفته
ذهنم اما، ساكت نشسته.
چشام اي واي، باز نميشن.
لب هام هم، عاشق نميشن.
فرامرز- 8 تير 1387 - براي دوستي ناشناس.
۲ نظر:
دوست خوبم هرگز گمان مبر
که عشقی
رخت بربندد به تمامی.
آنچه می رود معشوق است
و عاشق...
عشق پای گریز ندارد هیچ
می ماند
گاهی بر بلندای نگاهمان
گاهی در انتهای دِنج هستی
آنجا که نامش را میگذاریم
کُنجِ دل!
مرسي coral.
ارسال یک نظر